A short trip to Colorado

Bas besluit om nog 1 keer zijn wekker op half 5 te zetten om samen met Barb en Mieke te kunnen rennen. En wel met zijn nieuwe hardloop schoenen die vers uit de Outlet van gisteren komen. Ik wilde lekker uitslapen maar werd wakker van de telefoon die lag te zoemen om een uur of half 8. Ik heb een rare nacht gehad, steeds werd ik wakker, Mieke lag in haar slaap te praten, Jerry lag te snurken en te praten, de hond stikte bijna ergens in en niemand die het in de gaten had en on top, heb ik gedroomd dat een vriendin een leeuw als huisdier had en die was weggelopen. Niet echt wat je noemt een typical night. Dus voordat ik door had dat ik gebeld werd en voordat ik een ril op had om te kunnen zien wie er gebeld had, was er alweer opgehangen. Ik doe mijn bril op en zie dat ik gebeld ben door Joey. Direct bel ik terug. Ik krijg te horen dat hij zijn sleutelbeen gebroken heeft, voordat ik door heb dat het daadwerkelijk zijn sleutelbeen is en niet een sleutel, zijn we 5 minuten verder. Balen zeg en nu zit ik hier ipv thuis. Niet dat ik iets had kunnen doen, maar toch. Ik had nog zo geen zin om the States te verlaten, nu denk ik daar anders over. Ik zit er ff mee, maak me ff zorgen, leg het daarna naast me neer en ga onze laatste dag vieren. De zon schijnt eindelijk weer. Dus ik zit in shorts en t-shirt in de tuin met koffie, een peuk en facebook. Bas teut binnen op de ipad. We krijgen ons laatste uitgebreide ontbijt in de vorm van vers gebakken wafels met bramen, frambozen en aardbeien met slagroom. Wel ff wat anders dan een bammetje pindakaas. Bas heeft geen zin meer om nog echt iets te ondernemen en dus blijft het daarbij. We gaan de koffers inpakken en zijn heel benieuwd of het qua gewicht allemaal gaat lukken. Mieke krijgt het ff te kwaad en vind het niet leuk dat er weer vertrokken moet worden. Helaas…aan al het leuks komt een eind. We leggen alles wat we gekocht hebben op het bed en schieten in de lag. Het is best veel. Als we klaar zijn met inpakken, gaan we met Jerry lunchen bij White Water Bar&Grill. Bas neemt een Chicken Fried Steak burger met beef, Jerry hetzelfde en ik een klein portie uienringen. Ik wil namelijk eten hebben van MO MO’s, de Sushi tent. Bij de bar regent het en is het keikoud. Mijn topje is echt te fris en dus koop ik een trui. We krijgen korting van bar manager Christine. De prijs gaat van 35 dollar naar 18 dollar. Family discount zegt Christine. Wij zijn vóór!

We laten Jerry achter en gaan de Noord kant van de Royal Gorge doen. Het is een weg van anderhalf uur dor de bergen die je met een 4×4 auto moet doen. Wij gaan gewoon met de Hyundai Sonata. De asfalt weg gaat over in een gravel dirt road. Het gaat flink omhoog, weer omlaag en weer omhoog. Maar het uitzicht is weer erg mooi en dus is het het risico met de Hyundai waard. Buiten 1x wegglijden is er niks mis gegaan. Mooi man. Als we de bergen uit zijn rijden we door naar Mo Mo’s en haal ik mijn lunch. Nog even langs de Wallmart en door naar huis. Ik zit me suf te smullen.

Jerry en Mieke komen ook weer thuis, ieder doet zijn ding. Heerlijk relaxed dus weer. We besluiten om een hapje te gaan eten bij de Pizzahut. Nichtje Brianna is daar de General Manager en dan kunnen we meteen gedag zeggen. De pizzas zijn loeigroot hiero. We bestellen gewoon 1 pizza en eten er met zijn 4en van. Brianna is aangenaam verrast. Bas neemt als toetje een chocolate cookie. OMG… dit koekje is net zo groot in doorsnee als een taart. Ik kom niet meer bij van verbazing. Ik heb als dessert chocolate dunks uitgezocht. Dat is een soort zoete broodjes, met chocolade erop en een bakje warme chocolade om te dippen. Als het gebracht wordt, schrik ik me rot. Het is wel zo verschrikkelijk veel! Niet normaal meer zulke porties. Ik eet twee kleine reepjes en toen was ik klaar. Nog een laatste item oppikken bij Wallgreens en door naar huis.

Bas en ik hebben nog een trackable vanuit onze geocache uit Frankrijk bij ons. Deze willen we hier achterlaten en dus zoeken we een grotere cache om het in te stoppen. Er ligt er 1 op Loverslane vlakbij de rivier. Het wordt hier snel donker en dus moeten we haast maken. Mieke geeft ons instructies over hoe te handelen als we een beer tegen het lijf lopen. Jezelf groot maken, de beer recht aan kijken en langzaam achteruit lopen. NIET rennen zegt ze, niet rennen. De waarschuwing klinkt zo ernstig dat ik er een kriebel van in mijn maag krijg. Als we langs de Arkansas River lopen, krijg ik een appje van Justin. Of ik hem ff kan bellen. Natuurlijk doe ik dat direct. Ik vraag hem hoe laat het is en het is pas 4 uur smorgens bij hem. Hij voelt zich niet lekker en wilde mij spreken. Toch een fijn gevoel dat hij me nodig heeft. Ik stel hem gerust en vertel wat hij moet doen. We hangen op. Bas en ik komen iemand tegen en vragen of hij weet waar de tunnel van Lovers Lane is. De aardige mijnheer heeft een corona deodorant op en ziet er sjofeltjes uit. Hij heeft een hond bij zich en ondanks zijn alcohol odeur en sjofele uiterlijk is hij echt heel vriendelijk. We kletsen even en hij verteld dat als we geen beren tegen het lijf illen lopen, we dan gezellig vrolijk hardop liedjes moeten gaan zingen en in onze handen klappen. Daarmee maak je een beer bang en komt hij niet het pad op. We vinden de cache, stoppen de trackable erin en vervolgens krijg ik een appje of ik Justin weer wil bellen. Justin heeft net 2 keer gespuugd. Ik vertel hem dat het juist iets goeds is want zo gaat de rommel uit zijn buik weg. Wederom weet ik hem te kalmeren en af te leiden met ons geocache verhaal en de mogelijkheid om beren tegen te komen. Terwijl ik nog aan het bellen ben, zie ik in de verte echt iets op het pad dat op een beer lijkt. Ik schrik me helemaal wild, grijp Bas beet en zeg opgewonden dat er daar een beer loopt. Justin schrikt van mijn stem en Bas zegt doodleuk dat het een bankje is. Tjonge…een bankje. Met de pas nog wat in tempo opgehoogd lopen we het park uit. Ik beloof Justin morgen nog ff te bellen voor we vliegen en we hangen op. Thuis, drinken we nog wat, kijken tv, ik schrijf dit blog en Bas en Mieke zijn al naar bed.

see yah in two days with the final journal.

6:45 ging de wekker… Een vroegertje dat zeker. Maar Mieke en Jerry gingen een wandeling met de doggies maken en ik wilde graag mee. Tja dan moet je hier dus wel ff vroeg je bedje uit. We rijden richting the Arkansas River en gaan fijn wandelen. De temperatuur is heerlijk. We maken een wandeling van zo een twee kilometer en keren weer huiswaarts. Snel ff douchen en omkleden zodat we klaar zijn om naar Outlet Center Castle Rock te gaan. Het is een ritje van ander half uur. Ook weer prima te overzien. We ontbijten in de auto met het lekkers van Coyote’s Coffee Den. Ik heb een heerlijke croissant met een spinazie/roomkaas vulling. Het regent onderweg, maar dat kan onze pret niet drukken. We hebben er zin in.

Outlet Castle Rock heeft meer dan 100 Merken winkels. Mieke kent de weg op haar duimpje. Als we aankomen is het een uur of 11. De auto wordt strategisch geparkeerd bij de foodcourt. Voor de lunch moeten we de linkerkant van de outlet “gehad” hebben en dan gezellig lunchen en daarna de rechter kant. We shoppen ons suf. Ik die geen shopper is, tenzij ik ergens tegen aanloop, denk dat we hier nooit een hele dag zullen vertoeven. Bas en Mieke denken van wel. We slagen heel prima en werken gestaag alle winkels af. Er zijn er maar een paar die we overslaan. Met pijn in ons hart. Want de Le Creuset winkel is er 1 waar we beide heel graag wat centjes willen uitgeven, maar het merk staat ook bekend om zijn gewicht en dus weten we al dat dit hem absoluut niet gaat worden. Na de lunch hebben we een vermoeidheidsdipje, maar die ging gelukkig snel voorbij.

Terwijl Bas en Mieke in een sportzaak zijn, spot ik een Chocolate factory Store. Huh? Chocolade? Als in voedsel? Ik sneek er ff tussen uit om polshoogte te gaan nemen. OMG!!! Zoveel lekkers van dat goddelijke spul. Appels bedekt met chocolade en nog meer toppers. Mega grote brokken pure chocolade met amandelen enz. Ik kijk verlekkerd rond. Inmiddels komen Mieke en Bas de store binnen. ‘Zie je wel’! We dachten wel dat je hier was! *Guilty as chardged*. Er staan twee Duitsers naast me die een brok chocolade met amandelen willen kopen. Geen van beide spreken ze Engels. Ik irriteer me meteen suf. Met handen en voeten werk proberen ze de prijs te achterhalen, want die staat nergens bij vermeld. Ik hoor de winkeldame zeggen dat het 21 dollar per pond is. Omg… zo duur??? Dus gewoon ff 42 dollar voor een kilo? Gewone chocolade inde vorm van een brok met noten erin? De Duitsers zeggen tegen elkaar dat ze geen idee hebben hoeveel het is, maar dat het nooit zo veel kan zijn en stemmen in. Ik lach in mijn vuistje, Mieke bedankt ze zachtjes voor het steunen van de Amerikaanse economie en we gaan met lege handen de winkel uit. Ik lust best een brokje hoor, maar met die prijs krijg ik alleen maar een bittere smaak in mijn mond.

De schoenen winkels zijn hier uiteraard ruim vertegenwoordigd en alhoewel ik echt NIET van plan was om er nog schoenen bij te kopen, is dit toch weer mis gegaan. Nou ja, mis? Het ging eigenlijk heel prima. Ik koop 2 paar Nike’s voor Justin en spot super leuke booties voor mezelf met een bloemen printje erop. Ik ben helemaal verliefd. De Lego Crocs heb ik maar laten staan! Flauw geshopt en de wagen flink vol geladen gaan we om half 5 weer huiswaarts. Mijn hemel, gewoon ff van 11 uur tot half 5 geshopt. Ik heb dat van mijn levensdagen nog nooit gedaan, maar wat was het leuk!

Eenmaal thuis, knappen we onszelf even op, trekken een uitgaans-outfit aan en gaan uit eten. Bas en ik trakteren Mieke en Jerry om te bedanken voor de vreselijk lieve en gezellige gastvrijheid en voor het feit dat we ons hier 100 % thuis voelen. Zij mochten het restaurant kiezen en hebben gekozen voor Sushi bij MO MO’s. Nu hebben we al wat restaurants in NL gehad met Sushi, maar dit sloeg alles. Ik heb gekozen voor de Crunchy Rolls, Mieke en Jerry voor de Spider Rolls en Bas kiest de Den Den Noodels. Het is allemaal waanzinnig lekker. Als het aan mij lag dan at ik dit morgen voor ontbijt, lunch, diner en als snack er tussendoor. Beetje jammer dat ze dit voor ons verborgen hebben gehouden tot de ene laatste dag van onze vakantie. Met een volle buik maken we nog even een pitstop bij de Wallmart en daar kopen we ons dessert. Als we thuis komen drinken we koffie en eten we nog lekker Ben & Jerry´s ijs. Het was een fantastische dag met maar 1 zorg. Hoe gaan we alles mee krijgen naar NL?

Tot morgen…

We slapen lekker uit. Vandaag geen tot weinig plannen. Het raften laten we voor wat het is, aangezien we geen risico willen nemen met mijn rug. We teuten de hele ochtend lekker in huis. Het is rotweer en keikoud. Voor het eerst deze vakantie trekken we sokken en een jeans aan. We moesten eindelijk maar eens het wensenlijstje van de familie gaan afwerken. Dus op naar de Wallmart! De Wallmart verkoopt alles en is heerlijk groot. Van eten en drinken tot meubels, huisraad, kampeerspullen en guns. We vinden het meeste van de gevraagde artikelen van familie en vrienden. Van al dat shoppen krijgen we trek dus we kopen schrimp popcorn en kip. We ontbijten/lunchen in de auto om vervolgens weer terug de Wallmart in te gaan. We schaffen een nieuwe koffer aan omdat we zeker weten dat het allemaal niet gaat passen.

Hierna rijden we naar een Trading Post, we willen graag een Mexicaanse deken of kleed hebben. We slagen, maar ik denk ook aan het gewicht wat we mee gaan nemen en aan morgen. we gaan het zien.Het baggerweer zorgt wel weer voor een heel ander aanblik van de bergen. We besluiten om de Sky Line Drive nog een te gaan doen. Het is ook met regen en laag hangende wolken weer enorm indrukwekkend. Ik maak 2 bubbles, 1 van elke kant. Er komt een open jeep aanrijden met een toeristen gezin er in. Ze kijken niet vrolijk. Logisch, het regent pijpenstelen, waait flink, het is keikoud en zij zitten in een open jeep helemaal weg te duiken. Tis gemeen, maar met enig leedvermaak en de verwarming aan, vertrekken wij weer naar beneden.

We gaan geocachen want we willen onze trackable achterlaten in de States. De geocache brengt ons naar een oud bewakers gebouwtje van de oude territoriale gevangenis dat verlaten is en op instorten staat. In de omschrijving op de geocach app worden we gewaarschuwd voor de vele cactussen. Even let ik er op, maar daarna was ik alweer afgeleid. Met het zoeken loop ik toch met mijn been tegen een cactus aan. Mijn broek zit vol doornen, sommige in mijn been en sommige net niet. Lekker dan! We vinden de cache, laten onze trackable achter en willen nog even naar een bepaalde winkel gaan. Terwijl we op weg zijn, rijden we langs een thrift store (tweede hands winkel) en we willen wel eens zien hoe die in de USA zijn. Het was een kort en krachtig bezoekje, dit is niks voor ons en dus gaan we door naar huis.

Thuis gaan we aan de borrel. Jerry kookt en we eten porkchops (karbonade), sperciebonen op zijn Jerry’s, pasta en Hominy. Hominy is het eindproduct van maiskorrels, die gekookt zijn in een chemisch goedje waardoor het velletje van de maiskorrel af gaat. De maiskorrels zijn daarna wit, glibberig, stinken en lijkt op natte popcorn. Bas en ik proberen een hapje, maar het is echt té vies. We lusten veel, maar dit ga ik echt niet op eten. We drinken koffie, eten nog maar eens een keer de Dolce du Leche pie en kijken 2 afleveringen van Suits. Ff bloggen en naar bed. Wederom een lekker relaxed dagje. Wij zijn er van.

Howdy Y’all

Half 9 wakker… Keurig. Koffie, facebooken en wakker worden. Ff bellen met Justin, douchen en aftrappen. Het beklimmen van Pikes Peak staat op het programma, evenals een bezoek aan Manitou Springs. De rit er naar toe duurt 1 uur en 15 minuten, makkie dus. Raar hoe het begrip van tijd, compleet anders ervaren wordt dan thuis in NL. We ontbijten tussendoor met een ham, egg en bacon sandwich en een koffie caramel macchiato van de Starbucks. Het beklimmen van Pikes Peak doen we met de trein. Wil je hiken dan neemt dat zo een 8 uur in beslag. Het kan ook met de auto, maar dat is een redelijk risicovolle onderneming vanwege de vlugge veranderende weersomstandigheden, en dus kiezen we voor het gemak van de trein. Het wordt een treinritje van een dik uur. Er is ons verteld dat het op de top goed koud is en dat er sneeuw kan liggen. Bovenop sta je boven de boomgrens en dus groeit er dan niks meer. Bepakt met trui, jas en wandel-stappers, maar wel gewoon in korte broek. Dat vind ik nou het vakantie gevoel en om koude benen maak ik me geen zorgen. Als we richting het stadje Manitou Springs rijden (dat ligt aan de voet van Pikes Peak) zien we een bord met “Garden of the Gods” staan. Hey, daar kunnen we ook eerst ff naar toe gaan en zo geschiedde. Garden of the Gods is een natuurpark  dat bekend staat om zijn rotsformaties die de afgelopen miljarden jaren gevormd zijn uit rood zandsteen. Nu hebben wij al redelijk wat rode rotsformaties gezien, maar ook deze was weer adembenemend. We rijden er doorheen, stappen uit, maken fotos, genieten van de schoonheid, ergeren ons aan het vele volk, vergeten een bubble te maken en gaan weer op weg naar Manitou Springs.

Manitou Springs ligt tussen Garden of the Gods en Pikes Peak in. Het is een prachtig leuk en gezellig stadje. Het historische district is gevuld met unieke kunst galeries, bijzondere gift shops en tradings posts waar handgemaakte schatten van de Indianen verkocht worden.  Het is rond de klok van half 2 en we hoeven pas om 5 uur op de trein te stappen. Tijd zat! Sterker nog, ik dacht eigenlijk van, hoe gaan we de tijd vullen tot het 5 uur is? Nou, Bas en ik hadden er geen moeite mee. Slenterend van het ene shopje (een kerstmis winkel bijvoorbeeld) naar de andere, kwamen wij heel prima de tijd door. We hebben niet eens elk shopje kunnen bekijken omdat we op tijd weg moesten. Inmiddels was het flink gaan regenen.

De temperatuur daalt redelijk als we naar de Cog Railway rijden. Dat is de trein die ons naar de top van Pikes Peak gaat brengen. De Cog Trein is de hoogste tandradbaan ter wereld, de rit is 16 km lang en zal 1 uur en 15 minuten duren. Een tandrad baan is een extra rail in het midden van de twee rails en er zit dan een tandwiel onder de locomotief die zich vast grijpt in de middelste baan. Een tandje verliezen lijkt me redelijk fataal aangezien we erg stijl omhoog en omlaag gaan. Terwijl we staan te wachten, zien we allemaal hummingbirds (kolibrie’s) die op en af vliegen om het gezoete water te drinken dat is opgehangen. Deze vogeltjes zijn echt zo vreselijk mooi, ik zou ze erg graag in mijn achtertuin willen hebben. Als we eenmaal in de trein zitten, raken we aan de praat met onze overbuurtjes. Het is een vader met zoon uit Texas, die samen op reis zijn als kado voor de 18e verjaardag van de zoon. Het is super gezellig, maar al gauw hebben we met zijn vieren door dat we aan de verkeerde kant van de trein zitten. De plaatsen zijn toegewezen, dus ff ruilen zit er niet in. De bankjes zijn knoerthard, de leuningen hebben niet de vorm van mijn rug. We zien nagenoeg niets tot weinig. Al snel beginnen Bas en ik weer te geeuwen vanwege de hoogtes waar we naar toe stijgen. Mijn vingers raken gevoelloos en mijn handen beginnen te rimpelen alsof ik al een uur in bad gezeten heb. Het is een rare gewaarwording. Het wordt inmiddels erg koud en hoe hoger hoe kouder. Soms vangen we een glimp op via het raam van de overkant. Soms is het geluk aan onze zijde te vinden. We zien namelijk een groepje Big Horn Sheeps. HA! Die zagen ze mooi niet aan de andere kant van de trein! Hoe hoger, hoe minder gevoel in mijn vingers, ik geeuw me echt het lazerus. Pikes Peak is een berg in de Front Range van de Rocky Mountains, met een hoogte van 4301 meter (Nederland ligt op zijn hoogste op 320 meter en op zijn laagst ongeveer min 8 meter. Dit even voor de beeldvorming), wordt het allemaal nog een graadje erger. Bas heeft iets moeite met ademhalen, ik heb knallende koppijn, pijn achter mijn ogen, in mijn slapen,  in mijn nek en ben erg duizelig. Mijn handen zijn zo goed als gevoelloos en compleet gerimpeld. In de shop beneden hadden we nog voor de grap een flesje zuurstof gekocht. Ik inhaleer de zuurstof die we bij ons hebben, maar het helpt alleen voor mijn handen. De rimpels trekken weg terwijl ik er naar kijk en het gevoel komt iets meer terug. Mijn enorme hoofdpijn en duizeligheid blijft. We moeten het 50 minuten volhouden op de Peak, eer we weer terug gaan. We lopen wat rond in de gift shop, maar het kan me niet zo boeien. Buiten zitten we tussen de wolken en dus ook daar zien we weinig. Ik wil een peuk roken, maar door het gebrek aan zuurstof in de lucht gaat dat heel niet. De sigaret gaat steeds uit. Dan maar niet roken. We hangen wat rond tot we eindelijk weer naar beneden kunnen, het kan me niet snel genoeg gaan. Naar mate we lager komen gaat het ook weer beter met mij. Eenmaal beneden, rest er alleen nog hoofdpijn voor mij en een houten kont voor ons beide.

Het is kwart voor 9 in de avond als we weer uit de trein stappen. Het is donker en we nemen afscheid van de Texas mannen. Het was erg gezellig met hen. Nog een uur en 15 minuten voordat we thuis zijn. In de auto hijs ik nog een paar keer flink aan het zuurstof flesje en als we thuis zijn ben ik weer helemaal oké. Het was een leuke, gezellige en bijzondere dag. Weer hele nieuwe ervaringen op gedaan. Ooit willen we toch Pikes Peak een keer hiken. Halverwege is er namelijk camp en dan kun je op een wat rustigere manier acclimatiseren. Ooit….er staat nog zoveel op onze bucket list.

Nu eerst maar eens zacht zitten en genieten van de koffie. See yah….